بی اختیاری ادرار

بی‌اختیاری ادرار (شب ادراری)  Enuresis

این رفتار حداقل دو بار در هفته برای حداقل 3 ماه متوالی یا وجود ناراحتی یا اختلال در زمینه های مهم زندگی رخ می دهد.

کودکان مبتلا به این اختلال حداقل 5 سال سن دارند تا تشخیص داده شوند.

این اختلال فقط 3 شب زیر مدل دارد ، فقط روز و شب و روز.

بی اختیاری تک علامتی یکی دیگر از انواع فرعی بی اختیاری شبانه رایج ترین نوع است.

این نوع فقط در یک سوم اول شب است.

زیرگونه را فقط می توان بی اختیاری ادرار روزانه نامید که می توان آن را به دو گروه تقسیم کرد.

نام دیگر زیرگونه های شبانه و روزانه بی اختیاری ادراری بدون علامت است.

در بی اختیاری شبانه ، گاهی اوقات هنگام خواب با حرکت سریع چشم ، ترشح رخ می دهد ، که در آن کودک خوابی را به یاد می آورد که در آن عمل ادرار رخ می دهد.

در زیرگروه ، کودک فقط روزانه است ، گاهی اوقات به دلیل عدم تمایل به استفاده از توالت در نتیجه اضطراب اجتماعی یا درگیری ذهنی با فعالیت تحصیلی یا بازی. این نوع معمولاً در اوایل بعد از ظهر در مدرسه رخ می دهد و ممکن است با نشانه هایی از رفتارهای مخرب همراه باشد.

این اختلال معمولاً پس از درمان مناسب عفونت مربوطه ادامه می یابد.

ملاکهای تشخیصی DSM-5 برای بی‌اختیاری ادرار

A– تخلیه‌ی مکرر ادرار در رختخواب یا لباس (چه غیرارادی و چه ارادی)
B– این رفتار زمانی از لحاظ بالینی قابل ملاحظه است که حداقل دوبار در هفته و در یک دوره‌ی سه ماهه به طور متوالی وجود داشته باشد یا در عملکردهای مختلف مانند وضع تحصیلی، اجتماعی، شغلی و وظایف دیگر به گونه‌ای معنادار اختلال ایجاد کند؛
C– سن کودک حداقل ۵ سال باشد؛ و
D – رفتار کودک به تأثیر مستقیم فیزیولوژیکی یک ماده یا دارو یا بیماری جسمانی مربوط می‌شود و به شرایط عمومی و آسیب پزشکی ارتباط ندارد (برای مثال از بیماری قند، اختلال صرع، تشنج، نقص مادرزادی مهره یا مهره‌هایی از ستون فقرات و غیره ناشی نمی‌شود).

سبب شناسی بی‌اختیاری ادرار

در مورد بی‌اختیاری ادرار، علل گوناگونی مطرح شده است.

برخی بیماری‌های جسمانی مانند دیابت، برخی یادگیری و بعضی اختلالات هیجانی را در بروز بی‌اختیاری ادرار مؤثر دانسته‌اند.

شواهد پژوهشی نشان داده‌اند، مشکلات هیجانی علت بروز بی‌اختیاری ادرار نیست، بلکه مشاهدات هیجانی نتیجه‌ی بی‌اختیاری ادرار است.

همزمان با افزایش سن، کودکان با بی‌اختیاری ادرار با احتمال بیشتری با همتایان و خانواده مشکل پیدا می‌کنند (واگنر، اسمیت و نوریس (۲)، ۱۹۸۸).

به نظر می‌رسد، نابهنجاری‌های خواب نیز در رشد بی‌اختیاری ادرار دخالت دارند.

در این زمینه پژوهش‌های زیادی صورت نگرفته است.
بررسی سوابق خانوادگی افراد مبتلا به بی‌اختیاری ادرار نشان می‌دهد که این اختلال در بین افراد خانواده بیشتر است.

وجود این اختلال در دوقلوهای همسان بیش از خواهران و برادران معمولی مشاهده شده است.

شواهد پژوهشی مبین وجود اختلالات ارگانیک در برخی از کودکان مبتلا به بی‌اخیاری ادرار است.

افزون بر این، نگرش خانواده و روش‌های آموزش آنان در ایجاد و نگهداری بی‌اختیاری ادرار نقش دارند.
از دیدگاه رفتارگرایی، بی‌اختیاری ادرار براثر عدم یادگیری کنترل ادرار ایجاد می‌شود.

از این دیدگاه وجود نقص در آموزش توالت رفتن و سایر عوامل محیطی نظیر محیط‌های پراسترس در ایجاد بی‌اختیاری ادرار نقش دارند.

درمان بی‌اختیاری ادرار

اگرچه علت درمان اختلال‌های دفع غیرارادی هنوز روشن نیست، اما روش‌های مؤثری برای نظارت بر مثانه و کنترل آن وجود دارد.

بیشتر برنامه‌ها، روش‌های مرحله‌ای رفتاری را مؤثر شناخته‌اند.

استفاده از داروهایی چون ایمی پرامین (که معمولاً برای درمان افسردگی در بزرگسالان به کار می‌رود)، توانسته است ۸۵ درصد مبتلایان را بهبود بخشد (شافر، ۱۹۷۷).

با این حال، جلوگیری کامل فقط در ۳۰ درصد مبتلایان موفق بوده است و متأسفانه حدود ۹۵ درصد این کودکان پس از قطع دارو، دوباره به حالت اول بازگشته‌اند (دولیز (۳)، ۱۹۸۳).

براساس بررسی فراتحلیلی چندمطالعه، درمان معمول روان شناختی، بالاترین و بهترین درمان برای این اختلال شناخته شده است (هاوتز، برمن و آبرامسون (۴)، ۱۹۹۴).
درمان‌های رفتاری شب ادراری به سه دسته تقسیم می‌شوند:

• روش اعلام ادرار
• آموزش کنترل و نگهداری ادرار
• تغییر محرک یا پیامدهای عمل

شاید درمانی که از همه بیشتر مورد استفاده واقع شده، به کار بردن دستگاه خبردهنده برای نیاز به دفع ادرار باشد که گاهی “زنگ و رختخواب” نامیده می‌شود.

این دستگاه میان کودک و تشک او در ساعات خواب نصب می‌شود.

وقتی چند قطره از ادرار وارد دستگاه می‌شود، زنگ به صدا در می‌آید و کودک را بیدار می‌کند، کودک بر می‌خیزد و به توالت می‌رود و دوباره می‌تواند برگردد و بخوابد.

دولیز (۱۹۷۷) نتایج به کارگیری این دستگاه را طی ۱۵ سال آزمایش کرد و نتیجه گرفت ۷۵ درصد از جمعیت ۶۰۰ نفری کودکان با استفاده از این دستگاه خبردهنده بهبود یافتند.

طول درمان با دستگاه خبردهنده‌ی ادرار، پنج تا ۱۲ هفته است. اما بازگشت به حالت نخستین، مسئله‌ای است که هنوز حل نشده باقی مانده است. ۴۱ درصد کودکان درمان شده قادر نبودند حالت خشکی را پس از قطع درمان حفظ کنند.
آموزش برای خشک نگه داشتن تشک و رختخواب، روش‌های دیگری نیز دارد.

این آموزش شامل دادن فرصت‌هایی برای تمرین مثبت، بیدار کردن کودک هنگام شب، تمرین دادن برای کنترل و نگهداری ادرار، و آموزش برای تمیز نگه داشتن کامل خود است

(آزین، شید و فاکس (۵)، ۱۹۷۴). در این روش، از اصول شرطی‌سازی کلاسیک استفاده می‌ شود.

تنش مثانه‌ی پر (محرک شرطی شده) با زنگ خطر (محرک شرطی نشده) همراه می‌شود تا کودک را بیدار کند (پاسخ شرطی شده) و ادرار متوقف می‌شود. سرانجام کودک در پاسخ به مثانه‌ی پر قبل از خیس کردن جا و خاموش کردن زنگ بیدار می‌شود. کودک برای پرهیز از صدای زنگ می‌آموزد که جلوی ادرار خود را بگیرد.
روش رفتاری آموزش کنترل ادرار بر این پایه استوار است که ظرفیت مثانه‌ی کودک مبتلا به بی‌اختیاری ادرار کوچک‌تر از کودکان دیگر است. به همین دلیل، از کودک درخواست می‌شود که در خلال روز فاصله‌های تخلیه‌ی ادرار را طولانی کند، موفقیت کودک در انجام این کار به صورتی مثبت تقویت می‌شود (نلسون و ایزرائیل، ۲۰۰۰).